Obiecująca. Młoda. Kobieta.
Gdyby nie temat filmu to prawdopodobnie miałbym inaczej. Wszystko mogło mnie w nim irytować. No, poza muzyką. Ona świetnie dobrana jest. Z tekstami. Już w pierwszej scenie robi robotę. I do końca cieszyła. I podziwiałem. No i może poza tym, że nic nie było dla mnie w nim oczywiste. (Z jednym wyjątkiem fragmentu aptecznego, który irytował, gdyż właśnie wtedy wiedziałem, że będzie jak było). Scenariusz, który faktycznie zasługuje na nagrody. No i może jeszcze poza grą aktorską głównej bohaterki. Wszystko w niej było spójne i trafne, choć nie było żadnej przesłanki, aby tak było. Scenariusz nie sugerował żadnej spójności. A jednak jak w życiu – wszystko się posklejało po prostu życiem. A przecież w ogóle nie chodziło o to, aby było jak w
Sweat
Miałem tak kilka razy, więc mnie nie zaskoczyło zupełnie. Choć czuję pewien dyskomfort wychodząc ze swojej strefy komfortu. (Bo po co wychodzić? No po co?) Oglądam coś lub słucham czegoś, co ewidentnie nie jest z mojego świata; co jest zupełnie nie z mojego świata; do czego mam mnóstwo obiekcji, zastrzeżeń i dystansu, a jednak znajduję w tym upodobanie. I to nie jest perwersyjna przyjemność wychodzenia ze swojej strefy komfortu. (Bo po co wychodzić? No po co?) Coś mnie fascynuje, pomimo tego, że zazwyczaj jest inaczej. Tak miałem na seansie filmu Sweat. I nie chodzi o to, że świat fitnessu i instagramowych celebrytów to dla mnie niezrozumiała i pozbawiona wartości imitacja życia. A może właśnie o to chodzi, że w tym filmie
Palm Springs
Wiesz jak to jest. Żyjesz już długo. Znasz wszystkie ich chwyty. A i tak zakochujesz się bez pamięci. A i tak chcesz uwierzyć, że tym razem możesz uwierzyć, zaufać, otworzyć się, spróbować jeszcze raz. Zaklinasz rzeczywistość. Pracowicie zapominasz o tym, co było. Wymazujesz z dysku przeszłość. Było. / Nie było. / Nie będzie. / Nieważne. Ważne, co jest. Tu i teraz. Może nie jest idealnie, ale idealnie już było i się skończyło. Kiedy? Nie pamiętam. Chyba rok temu. Tak myślę. Tak mi się wydaje. Tak mi się przypomina. Ale może w zeszłym tysiącleciu? To też możliwe. To tak samo dawno jak czasy, w których po ziemi chodziły dinozaury. Już wiesz, że nie ma idealnie. A jednak wchodzisz kolejny raz w
It Happened One Night
It Happened One Night (Ich noce) to jest bardzo dobry film. Nie jest rewelacyjny, nie jest arcydziełem, ale wciąż trudno się od niego oderwać, nawet przypadkiem natknąwszy się na niego w TVP Kultura. W skali Pawlaka: warto.
Na rauszu
Na rauszu i na trzeźwo trudno ze sobą pogodzić. Światy to pozornie przystające, współistniejące, zależne, uzależnione wręcz od siebie, a jednak z każdą kolejną minutą rozjeżdżają się w dwie różne strony. Nie chciałbym znaleźć się w butach twórców Na rauszu, bo jakąkolwiek decyzję bym nie podjął, czegokolwiek bym nie zrobił, to na trzeźwo by mnie to zawstydzało. Gdyż albo było przewidywalne albo przewidywalne, bo nieprzewidywalne – czytaj odwrotne do przewidywalnego. Oglądając na trzeźwo Na rauszu poczułem w sobie dokładnie takie samo poruszenie i wzruszenie jak podczas słuchania nieskładnych już wynurzeń człowieka pod bardzo mocnym już aniołem. Czyli nic nie czułem. Ani to zabawne, ani wzruszające, ani tragiczne, ani pouczające. Nijakie. I być może temu komuś się wydaje, że dużo się dzieje. Że
Nomadland
Bo życie to porażka? Zrezygnować? Zatrzymać się? Osiąść? Zakopać się? Być w drodze do samego końca? Nie warto? Nie trzeba? Można? Warto? Trzeba? Ktoś oceni? Twórca? Krytyk? Publiczność? Dla kogoś żyję? W zgodzie ze sobą samym? Ze sobą samą? Samym? Samą? Samotność to jedyne co jest? Reszta to przypadkowa eksplozja neuronów? Wielki wybuch w mózgu? Złuda? Omam? Realność? Piekło to inni? Inni to raj? Utracony? Kim jest się? Odchodzeniem? Wyczerpaniem? Skąd prąd? Coś mnie gna? Skąd dokąd? Skądokąd? Odwaga to czy lęk? Ktoś pojmie? Ktoś poczuje? Piękno? Brzydota? Pozaestetyczne? Marzenia? Dom? Bezdomność? Od zawsze? Na zawsze? Od stania w miejscu? Niejeden już zginął? Kwiat? Pytajnik za pytajnikiem. I tylko jedna rzecz dla mnie oczywista. Nomadland w skali Pawlaka: warto. Już siódmy dzień
Między supermanem duchowym a ironistą
To mój setny, jubileuszowy artykuł na cogra.pl. Będzie więc jubileuszowy, długi, przekrojowy o ważnej personie mojego muzycznego życia. Ważniejszej, niż by się na pierwszy rzut ucha wydawało. Wszystko zaczęło się w październiku 1988 roku. W czasach, kiedy to o muzyce się czytało, niekoniecznie mając szansę na jej posłuchanie (sic!). W czasach, w których dziennikarze pisali inwokacje do niejakiej Pierestrojki, tusząc, że w ten sposób zatuszują domniemaną niecenzuralność swoich myśli. W czasach, kiedy cały świat śpiewał dla Nelsona Mandeli, a myśmy się zastanawiali dlaczego nie organizują koncertów dla Lecha Wałęsy. W czasach nabrzmiałych zdechłym stanem wojennym, wieloletnią beznadzieją i totalną niewiarą w jakiekolwiek zmiany. W czasach, w których najbliższa wszystkim była emigracja. Wewnętrzna i zewnętrzna. A dla wielu ludzi z małych wiosek
Kto to jest Hugo Race
Mieliśmy się spotkać z kolegami, kumplami, ale jak zwykle nie wyszło. To może pójdziemy na koncert? W DZIKU gra Hugo Race. Kto to jest Hugo Race? Och, na pewno go znasz. Grał z Nickiem Cavem na pierwszych płytach. Kojarzysz? Nie… Kto to jest Hugo Race? Sprawdziłem potem. Na płycie artysty znanego jako Mikołajek Grota-Jaskinia, o poruszającym tytule: Spadłem z niej na eternit, czyli “From Her to Eternity” [1984] istniało takie nazwisko. Jak i kilka innych. Kto to jest Hugo Race? Sprawdziłem dalej. Grał też na płycie, o tytule zbyt wulgarnym, aby go tu napisać w wersji polskiej, czyli “Kicking Against the Pricks” [1986]. I niestety wciąż nie wiem. Kto to jest Hugo Race? Poszliśmy na koncert. DZIK mi znany. Przyjemny listopadowy wieczór. Eskapada z domu do Domu Zabawy i Kultury.
Zamiast ostatniego pożegnalnego wpisu
Długo nie pisałem na cogra.pl. Co nie znaczy, że nic mi nie grało. Grało całkiem dużo, tylko sensu pisania zabrakło. Z dość sporego grona przyjaciół, chcących się w jakościowy sposób dzielić swoimi przeżyciami muzycznymi – najpierw zostałem sam, a potem i mi zbrakło sił. Dziś już wiem, że twórcze i jakościowe pisanie o muzyce jest powszechnie niepotrzebne, a ponadto wszyscy znamy tych kilka osób, które robią to świetnie, zawodowo i profesjonalnie. I dobrze, że tak robią. Nigdy nie stawaliśmy z nimi w szranki wiedząc, że są mistrzami, a my tylko amatorami, czytaj: lubiącymi coś robić. Będąc wciąż w niedoczasie postawiłem sobie pytanie: po co pisać? O nowościach warto pisać, kiedy są nowe, a o starociach nigdy, bo wszystko już zostało napisane.
Original Soundtrack Recording. David Bowie: 8th January 1947-10th January 2016
Tekst naszego znajomego, oficjalnie zapożyczony z jego bloga dontgomestarted.com. “ Didn't know what time it was and the lights were low. I leaned back on my radio. Some cat was layin' down some rock 'n' roll… “ David Bowie: ‘Starman’ 1972. https://www.youtube.com/watch?v=j_-RO9bkZv0 I’m fifteen years old. And I’m passing my penultimate summer holiday before leaving home waiting tables at The Tartan Cafe in ‘Bonnie Wee Troon’ . I’m spending my wages on String Driven Thing and Jethro Tull and Rory Gallagher. And on Exile on Main St. I’m underage drinking with Archie and Muscles and Paul and Nigel at the Craiglea Hotel and The Temple Bar. And I’m dancing my Saturday nights away at the Loans Disco. Watergate is on the news. Nixon will soon be gone. And Alice Cooper is